duchowa adopcja

W każdej sekundzie na świecie dokonuje się cud poczęcia człowieka. Jednak szokuje fakt, że wiele z poczętych dzieci nie doczeka dnia swoich narodzin, gdyż zostanie im odebrane życie w wyniku aborcji. Jak podają statystyki co 11 sekund ginie w Europie dziecko wskutek aborcji, co daje 327 aborcji na godzinę. Zwolennicy zabijania poczętych dzieci nie chcą uznać, że życie człowieka zaczyna się od poczęcia. Niektórzy ludzie uważają, że decyzja o aborcji leży jedynie po stronie kobiety i że to ona powinna mieć prawo wyboru. A co z prawem tego niewinnego, poczętego dziecka? Nie możemy przechodzić obojętnie wobec tak wielkiej liczby zabijanych niewinnie dzieci. Największą siłą, która może przezwyciężyć to zło jest modlitwa. Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego jest wielką i śliną obroną życia nienarodzonych, a zagrożonych dzieci.

Złożenie ślubowania

Dzieło Duchowej Adopcji można podjąć przez uroczyste złożenie ślubowania na Mszy świętej lub gdy nie ma warunków do złożenia uroczystego przyrzeczenia w kościele, indywidualnie w dowolne święto Matki Bożej, przed krzyżem lub świętym obrazem. Osoba składająca przyrzeczenie staje się duchowym rodzicem „swego” poczętego dziecka na czas dziewięciu miesięcy. Duchowa adopcja może być podjęta jeden raz, ale może być podejmowana cyklicznie co 9 miesięcy, jednak zawsze po wypełnieniu poprzednich zobowiązań. Każdorazową nową Duchową Adopcję powinno poprzedzać nowe przyrzeczenie.

Jak odmawiać

Modlitwa polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej: radosnej, światła, bolesnej, chwalebnej (Ojcze Nasz, 10 Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu) oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka nienarodzonego i jego rodziców. Do modlitwy można dołączyć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia, na przykład częstą spowiedź, Komunię Świętą, adorację Najświętszego Sakramentu, lekturę Pisma Świętego, pomoc osobom potrzebującym lub dodatkowe modlitwy. Każdorazowo można adoptować tylko jedno nieznane nam dziecko zagrożone aborcją, którego imię zna tylko Bóg.

Cele Duchowej Adopcji

Celem jest przemiana serc rodziców zagrożonego dziecka, to uwrażliwienie na wartość życia ludzkiego, wzbudzenie odpowiedzialności za dar płodności. Duchowa Adopcja jest praktyką miłości miłosiernej skierowaną do człowieka bezbronnego, potrzebującego pomocy w walce o życie. Osoba adoptująca spełnia zaszczytny akt ofiary: choć tego dziecka nie widzi, nie przytuli, nie przygarnie do serca – broni jego życia.

Historia

Idea duchowej adopcji zrodziła się w Anglii i we Francji po objawieniach Matki Bożej w Fatimie. Inicjatorem Duchowej Adopcji w Polsce był dr Paweł Milcarek, który w 1987 roku opracował zasady ideowe i opublikował je w miesięczniku „Rycerz Niepokalanej”. Zwrócił się on z apelem: „Weź do ręki miecz modlitwy i walcz, a wywalczysz komuś życie! Dopóki chodzisz po ziemi, owo „adoptowane” przez Ciebie dziecko będzie znane tylko Bogu. Ale gdy już przejdziesz bramy śmierci, poznasz, że Twój wysiłek nie poszedł na marne”. Pierwsze przyrzeczenia duchowej adopcji miało miejsce w Warszawie w lutym 1987 r. Oficjalnie podjęto ją w 1992 r. na Jasnej Górze, gdzie znajduje się Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji.